Plaża strzeżona - Wirtualne życie w wirtualnym mieście na wirtualnej wyspie

OOC: W porządku ^^
- Możnaby powiedzieć.. Burmistrz numer dwa. Poważnie brzmi, nie? Ale czy takie poważne to ja nie wiem.

Isabel trochę zatkało. Po chwili zaczęła podejrzliwie rozglądać się do okoła.
- No co ty? To gdzieś tu się czają jacyś tajniacy pewnie? W garniakach i czarnych limuzynach? - jeszcze raz się rozejrzała. Nic wzbudzającego podejrzeń. - Ej, dobrzy są, nikogo nie widzę. [xD]

- Dobrzy, dobrzy. O widzisz tamtego? - wskazała głową na faceta, strasznie chudego, sprawiającego wrażenie, jakby nie wiedział co się dookoła dzieje. Do tego wszystkiego dochodziły jeszcze wielkie okulary i za duże kąpielówki. Wyglądał jakby w nich utonął. - To jeden z nich - szepnęła, szczerząc zęby. - Kręci się tu jeszcze paru, o niektórych w ogóle nie mam pojęcia - powiedziała zupełnie poważnie, jednak zaraz roześmiała się.

- Dziwne, myślałam że władze zawsze mają ochronę. Chociaż może to moje skrzywienie na tym punkcie. Ale nie chciałabym na przykład prowadzić śledztwa w sprawie twojej tajemniczej śmierci, więc lepiej się w kogoś zaopatrz. Nawet na takiej spokojnej wyspie czają się tacy... I właśnie dlatego tu jestem - Is wyszczerzyła zęby, zdając sobie sprawę, że mogło to zabrzmieć trochę okrutnie.

- Hmm... Ochrona, 'tak mniej więcej policjantka'... Mogłabyś dokładniej określić czym się zajmujesz? Zaintrygowało mnie to - zaśmiała się. - Wiesz.. Jak tak teraz myślę. Jezzu, to byłoby straszne... A może nawet ciekawe. Ale mi życie ciągłe miłe - uśmiechnęła się. - Z drugiej strony nie wyobrażam sobie wszędzie chodzić z jakim moim osobistym ochroniarzem. Hmm... A może? Miałabym kumpla, zawsze pod ręką i zawsze dostępnego - ponownie się zaśmiała.

- Nie no, pytałam kilka osób o tą wyspę. Większość mówiła, że to spokojne miejsce. - Is się uśmiechnęła. - Skończyłam szkołę policyjną i z założenia jestem detektywem... Konkretnie, jeśli pojawi się plotka, że czyjaś śmierć nie była wypadkiem, tylko morderstwem, mam się wszystkiego o tym dowiedzieć. I tyle. - przerwała.

- Może i troszkę bardziej stresowa, ale za to jaka ciekawa praca. Mnie codzień czekają papierki na biurku - wyszczerzyła zęby w śmiechu. - Ech, muszę z tym przestać, szczęka mnie już boli - chwyciła się za szczękę, mówiąc te słowa.

- Hahahah! - roześmiała się - Przepraszam, to może ja już pójdę w takim razie... - jeszcze raz się roześmiała. - Albo nie, może zafunduję wizytę u stomatologa. A prócz papierkowej pracy przy biurku zajmujesz się czymś jeszcze?

Nathalie weszła na strzeżoną plazę. "Wstyd żeby mieszkać tu już kilka dni i jeszcze nie być na plaży!" skarciła się w duchu i weszła w miękki piasek. Weszła do wody. Była zimna, ale cóż? Zobaczyła dwie rozmawiające dziewczyny i podeszła bliżej.
- Hej.. - powiedziała szczerząc się od ucha do ucha. - Mogę się przylączyć?

- Chyba tak, kocyka jeszcze starczy - uśmiechnęła się. - Idziesz pływać? Hej, a tak poza tym to jestem Isabel, a to Sharon. - dodała wskazując na koleżankę.

OOC: sorry, muszę zaraz iść <na bieganko xD>

- Nie mam kostiumu niestety, pędzę prosto z pracy. Posiedzę na kocu. Ja jestem Nathalie, może być Nani albo Nathi - uśmiechnęła się dziewczyna i usiadła na kocu. - Nie mam nic do jedzenia, ale dostałyście moje apple pie z zaproszeniem?

- Hej, Nathalie, miło mi - uśmiechnęła się. - Apple pie? Dawno nie byłam w domu. Mam nadzieję, że wszystko z nim w porządku. Is, wiesz, oprócz biura to chodzę sobie po mieście i myślę jakby można ulepszyć. Cała moja praca. A no i ciągle się modlę o nowych mieszkańców.

- Właśnie, niewielu tu mieszkańców - powiedziała Nathalie oglądając się dookoła. - Szczerze mówiąc, to my mamy w szpitalu ruch tylko dlatego, że w promieniu 200 km nie ma żadnego innego!

- Chyba dobrze, co? - uśmiechnęła się. - Ludzie dowiedzieli się o wyspie dopiero parę dni temu, może trzeba jeszcze poczekać...

- Może pomyśl o funduszach na jakiś porządny biurowiec. Teraz jest tyle firm, Jak się dowiedzą, że można wynająć biura, to zaraz się zlecą... A co do ciasta, to od rana latałam po mieście i w efekcie wylądowałam tu, więc pewnie ciągle gdzieś jest koło domu. Chyba, że ktoś je ukradł - zaśmiała się Isabel.