Plaża niestrzeżona - Wirtualne życie w wirtualnym mieście na wirtualnej wyspie

Na tej plaży nie wolno pływać, dociera tu jednak dużo słońca i można wygrzewać się na piasku, lub spacerować po wybrzeżu.

Sharon weszła na plażę. Brak ratownika, mniej ludzi. "Niestrzeżona" pomyślała. Słońce, mimo popołudniowej pory ciągle piekło, choć już mniej. Zaczęła się przechadzać, rozglądając za nową okolicą.

Dziewczyna weszła na teren niestrzeżonej plazy, słońce powoli zachodziło a widok był cudowny. Zdjęła swoje czarne japonki i szła na boso po rozgrzanym piasku, po dłuższym spacerze usiadła na nim patrząc się na zachodzące słońce.

Sharon, odwracając głowę spostrzegła jakąś dziewczynę. Po chwili obserwacji podeszła do niej.
- No, no. Jesteś pierwszą osobą, którą tu spotykam - nie wiedziała jaka będzie reakcja na jej śmiałość, mimo wszystko uśmiechnęła się szeroko.

Amelia zdziwiła się że są na świecie jeszcze ludzie śmiali i odważni, ona sama nigdy by pierwsza nie odważyła się podejść.
-Jestem tu na prośbę ojca w testamencie- powiedziała delikatnie próbując się uśmiechnąć.

- Och, testamencie? Przykro mi.. - chwilę milczała. - Jestem Sharon, niedawno przypłynęłam - powiedziała, wyciągając rękę w stronę dziewczyny.

-Amelia- powiedziała krótko- Miło mi- uścisnęła dłoń dziewczyny i poczuła że może być ona pierwszą osobą od dawna z którą może się zaprzyjaźnić.
-Opowiedz mi cos o sobie.

- Hmm.. Jestem z Nowego Jorku. Znaczy się przyjechałam, bo pochodzę z Chicago. Mam brata Joe'go... Lubię podróżować - prawie że wyrecytowała, a na widok miny Amelii roześmiała się. - Tyle razy to powtarzam. Lubię poznawać nowych ludzi, a połowa z nich mnie o to pyta - wytłumaczyła.

-Aha- powiedziała cicho i też zaczęła się śmiać.

- A jak to jest u ciebie? - spytała.

-No więc ja pochodzę z Nowego Jorku, mam 2 siostry, ale młodsze i dlatego to mi tato przypisał zarządzanieGreen Island- mówiła jąkając się, ona nie była przyzywczajona do przdstawiania sie obcym.

- Coś nie tak? - spytała, widząc zachowanie Amelii.

-Nie, poprostu odkąd w nastoletnim wieku zginął mój chłopak w wypadku w którym ja też brałam udział popadłam w depresje i raczej nie poznaje sie z nowymi ludźmi, mam nadzieje ze tu się zmienie...

- Nie ma problemu, pomogę ci w tym - uśmiechnęła się, starając się tym gestem pocieszyć Amelię. - Jako nastolatka, tak? Teraz już masz chyba trochę więcej lat, co? Też myślę, że powinnaś już to zmienić, trochę dużo czasu już minęło. I nie poznawałaś nowych ludzi przez ten czas?

-21 dokładnie- uśmiechnęła się- Nie sądzisz ze to mało jak na "panią burmistrz"??