ul. Pogodna 15- Amelia White - Wirtualne życie w wirtualnym mieście na wirtualnej wyspie

-Wcale nie chcialam nim być...Moj tato byl nim az do śmierci, władze dostalam w spadku- powiedziala i posmutniala.

- Och, przepraszam, nie wiedziałem.. - nie wiedząc co robić po chwili położył jej dłoń na ramieniu. - Wiesz.. Ja cię rozumiem. Całkiem niedawno też przeżyłem śmierć kogoś bliskiego.

-Nie ma za co...Wiesz jesli chcesz mozesz sie wyzalic ale nie musisz bo wiem jak to boli.

- Wiesz... Jeden pijany kierowca i życie przewróciło mi się do góry nogami. U mnie skończyło się na paru złamaniach, ale moja... żona. Niestety. Była w 7 miesiącu ciąży. Zostałem bez rodziny, więc przyjechałem tutaj. Wszystko od nowa. - wytłumaczył. Nie wiedział czy dobrze robi, ale czuł, że Am to zrozumie.

Amelia poplakala sie.
-Przykro mi- czula w Jacku kogos bliskiego. Przytulila go.

- Nie płacz. Trudno się pogodzić ze śmiercią bliskich, szczególnie jeśli stało się to tak niedawno, więc znam ten ból. A twój tato? - poczuł, że Amelia go przytula. Objął ją. - Przepraszam, nie chciałem cię doprowadzić do takiego stanu..

-Nie poprostu jest mi przykro ze swiat jest taki okrutny...Moj tato zachorowal- powiedziala.

- Rozumiem. - powiedział nadal obejmując Amelię. - Już dobrze? Nie chciałem zacząć takiego tematu. Wolałem kiedy się uśmiechasz - uśmiechnął się do niej łagodnie.

Am probowala sie usmiechnac.
-Juz w porządku...

- No, tak lepiej - powiedział nadal uśmiechając się łagodnie. - Ale co, twój tata był tu wcześniej burmistrzem?

-Tak- powiedziala i usiadla na kanapie.

- Na pewno ludzie tu dobrze go wspominają - zapewnił. - Bez niego nie byłoby w końcu tej wyspy.

-No raczje- powiedziala i zaniosla do kuchni pustą już szklanke po oranzadzie. Nagle dało sie uslyszeć stluczone szklo- Ała!

- Amelia! Nic ci nie jest? - zawołał. Wstał z kanapy i pobiegł do kuchni. - Nic ci się nie stało? - podbiegł do dziewczyny.

-Nie, tylko szklanka jest w kawaleczkach i rozcielam sobie palca- powiedziala- Ale to nic powaznego...