ul. Piaskowa 6- Nathalie von Phister - Wirtualne życie w wirtualnym mieście na wirtualnej wyspie

Michael wyjrzał przez okno. Świeciło słońce, wymarzony dzień na niedzielny spacer po parku lub po plaży. Lecz nie dla nich. Standardowo, po połuniu zaczynali dyżur. Poszedł do góry i usiadł obok spiącej Nathalie. Dolał wody do gąbki, w której stały kwiaty,

Nathalie otworzyła oczy. Michael już wstał i siedział ubrany obok niej. Zarzuciła mu ręce na szyję i mocno się do niego przytuliła. Wstała, poszła po telefon i zadzwoniła do domu.
- Badania nie wykazują żadnych nowych komórek rakowych, Skoro choroba stoi w miejscu, próbują ją zupełnie pokonać, Rozmawiałam z nią... Czuje się fatalnie, wypadają jej włosy...coś okropnego, chcę ją znów odwiedzić ale nie mogę się wciąż zrywać z pracy. Wykorzystam najbliższe dłuższe wolne, dobrze?

- Oczywiście... - powiedział Michael i rzucił Nathalie szlafrok. Dziewczyna poszła do łazienki, po chwili dobiegł stamtąd jednostajny, nudny szum wody. Aby się zanadto nie nudzić i nie marnować czasu, Michael zszedł na dół, by zrobić śniadanie. Podsmażył kurczaka i dorzucił kiełki bambusa. Do tego skroił marchewkę, nać pietruszki, podsmażył ryż z curry i kurkumą. Wszystko wymieszał razem i przygotował sos sojowy.

Nathalie ubrała się w krótkie szorty, koszulkę i bluzę z długimi rękawami i sportowe buty. Zeszła na dół i usiadła przy stole. Zjadła ze smakiem podane przez Michaela śniadanie, które zarazem mogłoby być lunchem i zrobiła sobie kawę.
- Zostaw, włązymy zmywarkę wieczorem. Po kolacji.

Michael zostawił zmywarkę i zamknął ją.
- Zobacz nathalie. Mieszkamy ze sobą, kochamy się, a nawet pracujemy w tym samym miejscu. A jednak wciąż nie jesteśmy nijak związani...

- Uważałam za coś nader oczywistego fakt, że jesteśmy razem - mruknęła Nathalie, po czym rzuciła się do kluczyków - Ja prowadzę!

Michael dopadł drugich drzwiczek i wsiadł do samochodu. Uruchomił przyciskiem bramę automatyczną i poczekał, aż samochód wycofa na ulicę. Zamknął znów drzwi i pojechali.

Nathalie wjechała do garażu. Całą drogę przebyli w milczeniu. Nawet nie zamienili słowa. Otworzyła drzwi i zaczęła zbierać drobiazgi do torebki.

Michael chwycił dłoń Nathalie w momencie, gdy ta sięgała po szminkę Chanel.
- Nie zamieniliśmy ani słowa, a jednak to milczenie nam nie ciążyło. Przeszliśmy jeden z największych testów. Pomimo iż milczymy, mówimy do siebie więcej, niż są w stanie ogarnąć słowa.

Dziewczyna wrzuciła szminkę do torebki.
- Rozpatruję życie realniej, odkąd moja siostra zachorowała. Nie umiem dostrzec w tym, że ze sobą nie rozmawiamy, nic romantycznego, ani nie umiem ująć tego w formie testu miłosnego.

Michael pokręcił głową.
- Nie chodzi o to, żebyśmy patrzyli na życie przez te same, różowe okulary. Ale powiedz mi, czy to milczenie ci przeszkadzało?

- Nie wiem. Nie umiem brać życia tak poetycznie jak ty - odpaliła Nathalie i wysiadła z samochodu trzaskając drzwiczkami. Oczywiście, źle się czuła zadając ból Michaelowi, ale nie umiała bujać w obłokach, gdy kilkaset kilometrów dalej jej siostra zmagała się z chorobą.

Michael obserwował bacznie Nathalie jak wychodziła po schodach z garażu na poziom parteru. Wzruszył ramionami i zamknął samochód. Zamknął bramę garażową, drzwi od wejścia i też poszedł do salonu.

Nathalie wyszła do góry i rzuciła kluczyki i torebkę na łóżko. Zdjęła buty na szpilkach i poszła się wykąpać. Przebrała się w:

Zeszła na dół. Michael siedział na kanapie, więc usiadła obok niego.
- Przepraszam... po prostu nie chcę wciąż wracać do marzeń...choć wiem że powinnam się oderwać od smutnej rzeczywistości...

Michael nic nie powiedział.
- Zaraz wrócę - mruknął tylko i chwycił kluczyki od samochodu. Pojechał do sklepu.