ul. Piaskowa 6- Nathalie von Phister - Wirtualne życie w wirtualnym mieście na wirtualnej wyspie

- Ja wcześniej uwielbiałem wspinać się na skałki. Teraz to już tylko ściana wspinaczkowa. Ale też lubię tenis! Słuchajcie, jest tu ktoś kto umie i lubi grać w tenisa? Moglibyśmy porozgrywać mecze towarzyskie.

- Bo Carl to mój kumpel. Tzn, był, nieważne. Kiedyś pokazywał mi swoje zdjęcia i byłaś na kilku. Zapamiętałem cię ze względu na włosy. - opowiedział Will.

- Ja - zgłosiła ochoczo Sharon, patrząc z nadzieją na innych. - Dobry pomysł, takie mecze towarzyskie. A w okolicy jest nawet kort.

- Ja nie umiem, ale szybko się uczę, a siły mi nie brakuje - zaśmiała się. - Osobiście lubię gimnastykę, taniec, bieganie, pływanie... Takie tam lekkie zajęcia.
Zwróciła się do Williama.
- Nigdy mi nie wspominał o tobie. Heh, nie sądziłam, że tak się mną chwali - dodała z nutką dumy.

- Widzisz Is? Tylko pozazdrościć takiego faceta! Nie ukrywa się z tym, że jest z tobą - uśmiechnęła się. - Ech, w życiu na różnych się trafiało.

- Ok, to może w tym tygodniu jakoś? Może się jeszcze zmówimy.

- Myślę, że to dobry pomysł. Nie ma niezdrowej rywalizacji, a jest mobilizacja. - powiedział Michael dolewając sobie wina.

- I bardzo dobrze! Teraz jesteśmy już zaręczeni... A co, Sharon, ty źle trafiłaś?

- Gdybym miała wymieniać.. To trochę było tych złych trafień... Nie mam po prostu szczęścia. - odpowiedziała Is. - A jeśli chodzi o umówienie się to na wszelki wypadek - zapisała na kartce swój numer telefonu i dała reszcie. - Jak będziecie już coś wiedzieć z tym tenisem to dajcie znać - uśmiechnęła się.

- Jasne. A tak apropos nieudanych związków, to ja o mało nie ożeniłem się z kobietą, która chciała zrobić ze mnie królika do robienia dzieci! Ilekroć razy wchodziliśmy do sklepu zawsze wybierala meble i ubranka dla "naszych" dzieci.

- Ojoj, nieźle.. I tak pomyśleć, że poznalibyśmy cię z gromadką dzieciaków w tak młodym wieku. Jakoś trudno mi sobie to wyobrazić. Pewnie nie miałbyś czasu na przygotowanie takich pysznych posiłków, a to by była wielka szkoda! Gdzie się tak nauczyłeś gotować? Ja na przykład jestem zupełnym beztalenciem w kuchni.

- Ojoj, to musiało być straszne. Ja raz próbowałam z jakimś chłopakiem z jednego roku ale.. no cóż, nie wyszło.

- Żartujesz? To straszne. - zaśmiał się Will. - Ja powiem tak: ciągle szukam. Kilka razy już się nie udało.

- Ech, nie ma to jak powspominanie. Teraz to mi się nawet wydaje głupie. Błędy młodości. Albo pech w miłości. Nie wiem, jak na razie nikt 'na poważnie' mi się nie trafił.

- Moi rodzice jakoś nie mieli czasu żeby nam gotować. Ciągle biegali z dyżuru na dyżur, więc żeby nie zagłodzić mojej siostry, musiałem jej coś podpichcić. No i tak się zaczął mój romans z książką kucharską.